‘Ik had nul opleiding, maar weet nu van A tot Z hoe je een robot bouwt’

‘Iemand vertelde over de bloemenveiling in Nederland. Je kon daar werken en kreeg een kamertje. Ik had niks te verliezen. Dus vertrok ik als 23-jarige, op zoek naar een beter leven.’

‘In 2018 begon ik als uitzendkracht bij Lely. Wij werken voor de koeien, zeg ik altijd: we maken bijvoorbeeld melkrobots en robots die koeien voeren. Ik startte aan een assemblagelijn met 32 stations, elk station bouwt een deel van de robot. Ik had geen technische opleiding, maar vond het werk supersimpel. Alsof je met legoblokjes speelt. Zodra mijn station saai werd, leerde ik een nieuw station. Ik schreef alles op. Uiteindelijk wist ik van A tot Z hoe je de robot bouwt.’

‘Sleutelen vond ik heel leuk. Van monteur groeide ik door naar allround monteur. Ik kreeg een vast contract. Ook volgde en volg ik allerlei cursussen, over elektriciteit, meetapparatuur, tekeninglezen. Inmiddels ben ik doorgegroeid tot kwaliteitscontroleur. Ik inspecteer de kwaliteit van de eindproducten en controleer het werk van mijn collega’s. Ik ben zo ontzettend trots dat ik hier mag werken! Lely is het eerste bedrijf dat me een eerlijke kans gaf. Als vrouw en als mens. Ze zagen dat ik slim was, meer kon. Dat heeft mijn zelfvertrouwen enorm vergroot.’

‘In mijn vrije tijd doe ik aan diamond painting. Voor mijn collega’s bij Lely maakte ik een koe. Al die schitterende steentjes vormen samen één mooi plaatje. Het kunstwerk staat symbool voor teamwerk en hangt nu in de kamer van de kwaliteitscontroleurs.’

‘Mijn werkgeluk geef ik een 10. Ik ben altijd blij! Ik mag zijn wie ik ben. Ik hou van mijn collega’s en heb met iedereen goed contact. Als ik ga werken, voelt het als thuiskomen. In de toekomst zie ik nog veel carrièremogelijkheden bij Lely. Ik wil graag allround kwaliteitscontroleur worden en blijf leren en nieuwe dingen doen. Ik mag volop cursussen doen bij Lely en ze helpen me mijn Nederlands te verbeteren.’

‘In de beginjaren in Nederland twijfelde ik wel eens of ik terug moest gaan naar Hongarije. Vooral omdat ik me schuldig voelde dat ik mijn kleine broertje had achtergelaten. Op een dag sprak ik mijn opa, achteraf het laatste gesprek voor zijn dood. Hij was heel trots op me en zei: “Blijf daar, Alexandra, dan doe je het goed!” Dat was het beste carrièreadvies dat ik ooit heb gekregen.’